به گزارش ماهستیم؛ دهم دسامبر همزمان با سالروز مرگ آلفرد نوبل، جایزه صلح نوبل به شخصی اعطا می شود که بیشترین یا بهترین کار را برای برادری بین ملت ها، لغو یا کاهش ارتش های ثابت و حفط و ارتقاء صلح انجام داده است. برخلاف آنچه در وصیت نامه آلفرد نوبل آمده متاسفانه باید گفت اعطای جایزه در سال های اخیر با انگیزه های سیاسی صورت گرفته است؛ در این رابطه می توان به انتخاب شیرین عبادی اشاره کرد.
این روزها برخی مخالفان ج.ا.ا با رایزنی تلاش می کنند تا نام شان، لااقل جزو نامزدهای دریافت جایزه صلح نوبل باشد! مسیح علینژاد و نرگس محمدی از جمله افرادی هستند که هر کدام به شیوه خود عمل می کنند.
اوایل امسال با درخواست مرخصی نرگس محمدی موافقت شد، او قرار بود برای پیگیری وضعیت سلامت به مرخصی اعزام شود اما او از اعزام به مرخصی امتناع کرد و ترجیح داد داخل زندان بماند! به نظر می رسد که او احتمالا نیم نگاهی به جایزه صلح نوبل دارد.
مسیح علینژاد اما برای جایزه صلح نوبل به سبک خود رفتار می کند؛ او در فاصله این سال ها به خوبی با نحوه کارکردن سیستم آشنا شده و می داند چگونه به اسم مردمِ ایران درخواست بودجه کند. پروژه اخیر او با عنوان Peykan Art مصداق بارز از نحوه فعالیت های مسیح علینژاد در خارج از کشور است.
انتشار تصاویر دیدار مسیح علینژاد با لونا صفوان، از مشاوران کمیته صلح نوبل موید این مطلب است که این به اصطلاح روزنامه نگار رویای نامزدی و حتی دریافت جایزه صلح نوبل دارد! بسیاری از فعالان سیاسی اپوزسیون خارج از کشور، مسیح علینژاد را به شارلاتانیسم متهم می کنند، در این رابطه می توان به مصاحبه شهرام همایون با رضا تقی زاده اشاره کرد که میهمان برنامه درباره مسیح علینژاد گفته بود: « ... این خانم یک تاجر است؛ مبارزه برای آزادی مردم ایران دروغ است و .....».
ادعای دروغ ربایش توسط ماموران امنیتی ج.ا.ا، حضور در نمایش عوام فریبانه دادگاه آبان تریبونال، حضور در شورای همبستگی، راه اندازی پروژه های ریز و درشت تحت عنوان مبارزه برای آزادی، حضور جلوی درب سفارت ایران و ... از جمله فعالیت هایی مسیح علینژاد بوده است که جملگی مصداق بارز شارلاتانیسم است./تمام
